กดเพื่อฟังบทความช่วงเวลาที่ดีที่สุดในชีวิตของผมนั้น มักเกิดขึ้นได้ง่าย และเป็นที่สุดได้หลายครั้ง
เสื้อยืด กางเกงขาสั้น รองเท้าแตะ กาแฟมอคค่าเย็น และหนังสือติดมืออย่างน้อย 2 เล่ม
และถึงแม้ว่าผมออกจะเป็นคนฟุ่มเฟือยตามอัตภาพ แต่กลับใช้เวลาในการเสพความสุขได้อย่างคุ้มเหลือหลาย
หนังสือพิมพ์สตาร์ซอคเกอร์ กับ Open เป็นสองเล่มที่ผมต้องมีในมือ ซึ่งมันก็นานมากแล้ว ที่ Open ได้เลิกหนังสือหัวนี้ไป
สารภาพว่า รู้สึกหงุดหงิดอย่างมาก กับการที่รู้ว่า Open จะไม่มีเล่มต่อไปแล้ว มีคำถามเกิดขึ้นในหัวผมมากมายว่าทำไม ขนาดทำขาวดำแล้ว ยังไม่คุ้มต้นทุนการผลิตหรืออย่างไร มีช่วงหลัง ๆ ที่ Open เปลี่ยนปกหน้าเป็นสี เนื่องจากผมรู้สึกผูกพัน กับสำนักพิมพ์นี้อย่างไรก็ไม่ทราบได้ รู้แต่ว่าถ้าช่วงต้นเดือน ก็จะรีบไปร้านหนังสือ Open มาหรือยัง ชอบอ่านบทสัมภาษณ์ ทุกหน้าในนั้นคุ้มกับราคาปกเหลือเกิน ซึ่งมันทำให้ผมเปิดโลกทัศน์ทิ้งไว้ได้โดยไม่ต้องกลัวเปลืองไฟ
พี่โญ ที่ใคร ๆ เขาเรียกกัน ก็คือ ภิญโญ ไตรสุริยธรรมา ชื่อนี้เป็นเสมือนแบรนด์เนมที่ทำให้ผมต้องกวาดตามองหา เวลาเข้าร้านหนังสือ รวมถึงชื่อสำนักพิมพ์ Openbooks
เพราะผมไม่เคยผิดหวังเวลาหยิบหนังสือแบรนด์นี้มาย่อย
ผูชายรูปร่างผอมอีกคนหนึ่งที่ผมเสพติดงานของเขามาก จนเรียกได้ว่า เล่มไหนมีชื่อคนนี้ ผมยินดีซื้อหามาอ่าน โดยบางเล่มแทบไม่ต้องพลิกดูเนื้อหาด้านใน
ชื่อเขาคือ “วรพจน์ พันธุ์พงศ์” ผมไม่เคยผิดหวัง เพราะไม่เคยคาดหวัง งานของคุณวรพจน์ เป็นงานที่ตรงกับจริตของผม น่าเสียดายที่บางครั้งผมอ่านงานพ็อกเก็ตบุ๊คส์ของเขา เพียง 1 ชั่วโมง ก็ถึงปกหลังเสียแล้ว … หนังสือมื้อนี้อร่อยจัง ต้องไปหาเสบียงมาตุนต่อ…..
ผมเคยเจอตัวพี่โญ กับพี่วรพจน์ เพียงครั้งเดียวที่บ้านอาจารย์เทพ เทพศิริ สุขโสภา ช่วงหลายปีก่อน ก่อนเท่าไหร่จำไม่ได้ แต่แน่ใจว่าก่อนที่ซอยวัดอุโมงค์อันร่มรื่นจะใกล้เคียงความเป็นสลัมมากขึ้นทุกที
บทสนทนาของผมกับพี่วรพจน์ ก็คงไม่หนีไม่จาก การบอกเล่าถึงความชอบในงาน ความชื่นชมใน Open แล้วก็ประเด็นของเนื้อหาในเล่ม ที่เริ่มมีบทความเศรษฐศาสตร์เข้ามา อ่านแล้วบางทีงง ย่อยยาก ไม่ใช่ว่าผมไม่รู้เรื่องเศรษฐศาสตร์แต่ผมคิดว่าบางทียาดีต้องขมแต่ก็ควรเคลือบน้ำตาลไว้บ้าง เพื่อให้กินได้ง่าย
ถามว่าทุกวันนี้อยากเจอพี่วรพจน์ไหม คำตอบก็คือ จำเป็นด้วยเหรอ ถามว่า อยากอ่านงานของวรพจน์ พันธุ์พงศ์ไหม คำตอบก็คือ เขียนออกมาอีก ผมก็ซื้ออ่านอีกนั่นแหละ ยกเว้นที่เอามาตีพิมพ์ใหม่ ตราาบใดที่เล่มเก่ายังไม่หาย ฮ่า ฮ่า
เราต่างมีแสงสว่างในตัวเอง ไปตามเส้นทางของเรา ไม่มีโทรศัพท์และเครื่องปรับอากาศ และอีกจำนวนหนึ่งที่เรียงอยู่ในชั้นหนังสือของผม
มีอยู่ครั้งหนึ่งถึงแม้ผมเป็นคนที่หวงหนังสือมาก เพื่อนฝูงก็จะไม่ค่อยกล้ามายืม แต่กับพ็อคเก็ตบุ๊คส์ที่ชื่อ เราต่างมีแสงสว่างในตัวเอง ผมกลับห่อปกอย่างดีแล้วส่งให้น้อง ๆ เพื่อน ๆ อ่าน พร้อมกับบอกว่า ถ้าอ่านแล้วรู้สึกดีรู็สึกชอบ ช่วยเขียนอะไรตรงหน้ารองปกหลังให้ด้วยนะ แล้วส่งต่อ ๆ ไปให้คนที่เราคิดว่าเขาอยากอ่าน วันหนึ่งถ้าหากเป็นระยะเวลาพอสมควร แล้วเมื่อพลิกปกหลังแล้วมีลายมือขีดเขียนเต็มไปหมด ผมก็จะส่งไปให้คุณวรพจน์ เพื่อจะบอกเขาว่า งานคุณเป็นอย่างไร…
แต่แล้ว ไม่ทราบว่า พ็อกเก็ตบุ๊คส์เล่มนั้น มีแสงสว่างในตัวเองแล้วหรืออย่างไร ถึงหายไปในความมืดของกลุ่มคนรักการอ่านราวกับหิ่งห้อยที่ไม่จำเป็นต้องรอแสงอาทิตย์
ผมจึงไม่สามารถทำในสิ่งที่ตั้งใจไว้ได้
สำหรับงานของ Openbooks สามารถอ่านได้ตามลิงค์นี้ https://www.onopen.com/
