อุตสาหกรรมชิปนั้นมีราคาแพงและยากต่อการแข่งขัน การที่จะสร้างโรงงานแห่งใหม่จะมีต้นทุนสูงถึงสองหมื่นล้านเหรียญฯ ต่อโรงเลยทีเดียว ดังนั้นความพยายามใดก็ตามที่จะเปลี่ยนแปลงภูมิศาสตร์ที่ตั้งของโรงงานผลิตชิปนั้นต้องใช้เงินทุนมหาศาล คำถามก็คือ มันคุ้มค่าที่จะลงทุนหรือไม่ ? ชิปนั้นเป็นหัวใจของอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์และอุปกรณ์ที่อาศัยการประมวลผลมาตั้งแต่ต้น ที่ผ่านมาในประวัติศาสตร์เราไม่เคยเจอปัญหาการขาดแคลนชิปอย่างรุนแรง และไม่เคยคิดว่าการขาดแคลนชิปเป็นปัญหา แต่ทุกอย่างได้เปลี่ยนไปแล้ว....ตั้งแต่ที่การระบาดของโควิดได้ส่งผลกระทบต่อห่วงโซ่อุปทานของชิป โลกเริ่มตั้งคำถามจากการที่ชิปหาย เช่น ชิปคืออะไร ? ชิปทำจากอะไร ? ใครคือผู้ผลิตชิป? ทำไมเราถึงผลิตชิปเองไม่ได้ ?

เรื่องนี้สรุปง่าย ๆได้คือสาธารณูปโภคขั้นพื้นฐาน มันก็เหมือนเรามีเขตอุตสาหกรรมนั้นแหละ แต่ที่ยิ่งกว่าคือ อย่างซิลิคอนวัลลีย์ เด็กเก่ง ๆ คนเก่ง ๆ จากทั่วโลกก็อยากไปทำงานที่นั่นเพราะฟิลล์ อารมณ์การแข่งขัน ความแอคทีฟ มีชีวิตชีวา มันทำให้เขาเก่งขึ้น แถมเงินดีมาก ขณะเดียวกัน บริษัทต่าง ๆ ที่เคยเปิดอยู่รัฐอื่น ต่างก็พบประสบการณ์ที่ว่า การหาโปรแกรมเมอร์เก่ง ๆ แถวบ้านสักคน ทำงานสามเดือน เทียบกับโปรแกรมเมอร์ที่ซิลิคอนวัลลีย์ ทำสองอาทิตย์ ! แล้วการทำโปรแกรมขาย คุณต้องแข่งขันเรื่องความเร็วในการออกสินค้าใหม่ ๆ ความเร็วในการให้บริการ แล้วถ้าเกิดโปรแกรมมีปัญหาไม่สามารถออกวางจำหน่ายได้ตามกำหนด เงินที่เข้าบริษัทก็ช้าลง ดอกเบี้ย ค่าเช่า ค่าน้ำ ค่าไฟ ..... รวมถึงเมื่อช้า ลูกค้าก็ไปซื้อของบริษัทอื่นมาใช้ ....... ก็จบกัน