การรัดเท้าของผู้หญิงจีนในสมัยก่อนนั้น เกิดขึ้นราวช่วงศตวรรษที่ 10 หรือ 11และได้รับความนิยมมากขึ้นในช่วงราชวงค์ซ่ง จากที่นิยมกันเฉพาะในชนชั้นสูงก็กระจายออกไปทุกชนชั้น การรัดเท้าเป็นการบ่งบอกถึงฐานะ ผู้หญิงมีครอบครัวที่ร่ำรวยเลยไม่ต้องใช้เท้าเดินไปทำงานอะไรและต่อมาถูกพัฒนาให้กลายมาเป็นสัญลักษณ์แห่งความงามในวัฒนธรรมจีน
ต่อมาในสมัยจักรพรรดิคังซี แห่งราชวงค์ชิง แมนจู ได้พยายามยกเลิกการรัดเท้าในปี 1664 แต่ก็ไม่เป็นผล จนกระทั่งช่วงปฏิวัติวัฒนธรรมจีนถึงเริ่มมีการรณรงค์การเลิกรัดเท้าซึ่งมาเห็นผลอย่างจริงจังก็ต้นศตวรรษที่ 20
เท้าที่เหมือนจะพิการนี้ ทำให้เดินไม่ค่อยถนัดแต่กลับทำให้รู้สึกว่าเป็นการเดินอย่างมีมารยาท และเชื่อว่าทำให้กล้ามเนื้อต้นขาและบริเวณกระดูกเชิงกรานจะแข็งแรง นั่นคือจะทำให้กล้ามเนื้อบริเวณช่องคลอดแข็งแรงขึ้นกว่าปกติระหว่างมีเพศสัมพันธ์ ยิ่งรัดเท้าให้เล็กมากเท่าไหร่ กล้ามเนื้อบริเวณช่องคลอดก็จะแข็งแรงมากขึ้นเท่านั้น
จะว่าไปทั้งหมดนี้ เป็นเรื่องความพึงพอใจทางเพศของผู้ชาย
นอกจากนี้ การรัดเท้ายังแสดงถึงฐานะของผู้ชายในยุคที่คนจีนส่วนใหญ่ยังแร้นแค้นอดอยาก เพราะผู้หญิงที่รัดเท้าจะทำให้ทำงานได้ไม่กี่อย่างในชีวิตประจำวันของพวกเธอ ซึ่งก็เหลือเพียงแค่ เรื่องความสวยความงามกับการมีเพศสัมพันธ์
ผู้ชายก็จะพูดได้เต็มปากว่า “เห็นไหม ฉันหาเลี้ยงดูแลได้ตั้งกี่ปากกี่ท้อง รวยไม่รวย!”
บ้านไหนที่มีฐานะยากจน แต่มีลูกสาวหน้าตาดี แม่ก็จะคอยรัดเท้าลูกสาวเพื่อหวังว่าจะไปต้องตาเศรษฐีคนไหนบ้าง ซึ่งนั่นหมายถึงโอกาสที่จะช่วยให้ลูกหลานของพวกเขาหลุดพ้นออกไปจากความจนอันแสนมืดมนขมขื่นไปสู่ชีวิตที่ดีกว่า
การรัดเท้าก็จะมีวิธีการรัดเพื่อทำให้กระดูกเท้าเปลี่ยนรูปร่างก่อนจะสวมรองเท้าที่มีลวดลายรอยปักอันสวยงาม จะว่าไปก็เหมือนกับนักมวยที่ต้องพันมือให้แน่นก่อนสวมนวมขึ้นชกบนเวทีนั่นแหละ แต่การรัดเท้าอาจจะรัดทิ้งไว้หลายวันหรือแม้แต่หลายสัปดาห์เลยก็ได้ เมื่อไม่ได้ใช้งานเท้า กระดูกก็จะค่อยๆ เปลี่ยนรูปร่างไป
