ในช่วงทศวรรษที่ 60 สหรัฐฯ ผลิตเสื้อผ้าที่สวมใส่กันในประเทศคิดเป็นสัดส่วนถึง 95% แต่ในทุกวันนี้การผลิตลดเหลือเพียง 3% ส่วนอีก 97% ที่เหลือเป็นการส่งไปผลิตในประเทศกำลังพัฒนา คนอเมริกันโดยทิ้งเสื้อผ้ากันเฉลี่ยคนละ 40 กิโลกรัมในแต่ละปี ทำให้เพิ่มส่วนของขยะที่เป็นเครื่องนุ่งห่มมากกว่า 11 ล้านตันต่อปี นี่เป็นเพียงตัวเลขขยะเครื่องนุ่งหุ่มเฉพาะจากสหรัฐ ฯ เพียงแห่งเดียว ที่สำคัญขยะส่วนใหญ่ไม่สามารถย่อยสลายได้ตามธรรมชาติ หมายความว่าขยะพวกนี้จะอยู่ตรงนี้ไปอีก 200 ปีเป็นอย่างน้อยระหว่างนั้นก็ปล่อยก๊าซเรือนกระจกออกมาเรื่อย ๆ เมื่อลองเปรียบเทียบราคาเสื้อผ้าในปัจจุบันกับช่วงเวลา 20 ปีที่ผ่านมา จะพบว่าเสื้อผ้ามีราคาถูกลงเรื่อยๆ แต่หากถามว่าเป็นเพราะต้นทุนการผลิตลดลงใช่หรือไม่ ? ตอบได้เลยว่าไม่ใช่ ต้นทุนมีแต่จะสูงขึ้น แต่ด้วยการส่งไปผลิตในประเทศกำลังพัฒนามากเท่าไหร่ ราคาเสื้อผ้าก็ยิ่งถูกลงมากเท่านั้น และด้วยเส้นทางการผลิตดังกล่าว ทำให้เกิดโมเดลธุรกิจแบบใหม่ที่เรียกว่า Fast Fashion

การผลิตเสื้อผ้าในราคาถูกกลับอยู่บนต้นทุนของสิ่งแวดล้อมที่สูง อุตสาหกรรมสิ่งทอนั้นเป็นอุตสาหกรรมที่สร้างมลภาวะมากที่สุดเป็นอันดับสองรองจากน้ำมัน ผ้าหนักหนึ่งตันจะก่อให้เกิดมลภาวะของน้ำ 200 ตัน คิดเป็นอัตราส่วน 1:200 ยิ่งการซื้อขายเติบโตมากเท่าไหร่ก็มีแนวโน้มจะสร้างมลภาวะมากขึ้น โดยเฉพาะหากโรงงานไม่มีระบบการกรองและบำบัดน้ำเสียที่มีประสิทธิภาพด้วยแล้ว นั่นหมายความว่าหากอุตสาหกรรมแฟชันกำลังขยายตัวได้อีก 60% ในอีก 10 ปีข้างหน้า หากไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงนั่นก็คือเราก็กำลังจะได้รับมลภาวะเพิ่มขึ้นอีก 60% เช่นกัน

โลกของเรากำลังจมอยู่ในกองเสื้อผ้า ในแต่ละปีเสื้อผ้าทั้งหมดมียอดขายรวมกันกว่า 56 ล้านตัน ตลาดเสื้อผ้า สิ่งทอ มีมูลค่าราวสามล้านล้านเหรียญฯ และมีการเติบโตอย่างรวดเร็วขึ้นทุกปี มีการคาดการณ์ว่าอุตสาหกรรมนี้จะขยายตัวได้ถึง 60% ภายในปี 2030 ด้วยเหตุผลที่ต้นทุนการผลิตถูกลงอย่างต่อเนื่องขณะเดียวกันก็มีคอลเลคชั่นใหม่ออกมามากมายแถมยังรวดเร็วกว่าลูกค้าจะสามารถปรับเปลี่ยนเสื้อผ้าในตู้เสื้อผ้าของตนเองได้ทันเสียอีก Fast fashion อาจเป็นความทันสมัยของแฟชั่นที่ผู้ซื้อเองแทบไม่เคยสวมใส่สิ่งที่พวกเขาซื้อมาหรือไม่ก็อาจสวมใส่เพียงหนึ่งถึงสองครั้ง เสื้อผ้าที่ผลิตคราวละมาก ๆ นั้นทำให้ต้นทุนต่ำลง economies of scale แต่กลับก่อให้เกิดต้นทุนที่ส่งผลกระทบต่อสิ่งแวดล้อมสูงขึ้น