ภาคเกษตร
ณ ที่ราบสูงเท็กซัสซึ่งเป็นพื้นที่เพาะปลูกฝ้ายกว่า 3.6 ล้านเอเคอร์ ซึ่งถือว่าเป็นพื้นที่ปลูกฝ้ายที่ใหญ่ที่สุดในโลกเลยก็ว่าได้ ในช่วงสิบปีให้หลังมานี้ 80% ของพื้นที่ดังกล่าวเป็นการปลูกฝ้าย GMO หรือฝ้ายที่มีการตัดแต่งพันธุกรรม ส่วนการกำจัดวัชพืชจากที่เคยใช้วิธีหยอดยาฆ่าหญ้าเป็นจุด ๆ ตามหลุมปลูกหรือจ้างคนมาเดินตามแปลงเพื่อถอน กำจัดวัชพืชก็เปลี่ยนมาใช้การใช้โดรนบินพ่นยากำจัดวัชพืชทั้งแปลงปลูก
ฝ้ายเป็นวัตถุดิบที่สำคัญซึ่งจะนำเส้นใยจากฝ้ายไปใช้ในการทำเสื้อผ้าคิดเป็นสัดส่วนที่มากที่สุดในโลก ณ เวลานี้ ยิ่งเรามีความกระหายในการเติบโตของแฟชั่นมากเท่าไหร่ พื้นที่เพาะปลูกฝ้ายก็จะถูกปรับปรุงการผลิตให้ทันกับความต้องการมากขึ้น
และเมื่อเร็วๆ นี้ เกษตรกรผู้ปลูกฝ้ายก็ต้องเผชิญกับปัญหาภัยแล้งและความร้อน ทำให้ผลผลิตไม่ได้ตามที่คาดหวัง โดยสหรัฐฯ เป็นประเทศผู้ส่งออกฝ้ายเป็นอันดับหนึ่งของโลกทิ้งห่างดันดับสองอย่างบราซิลเกือบสามเท่า ในขณะเดียวกันก็เป็นผู้ผลิตฝ้ายที่ใหญ่ที่สุดเป็นดับสามรองจากจีนและอินเดียตามลำดับ
แนวคิดในตอนนี้เป็นการเปลี่ยนมุมมองต่อพื้นที่เพาะปลูกให้เป็นเสมือนโรงงาน
ในพื้นที่เพาะปลูกหลายล้านเอเคอร์ก็เช่นกัน มันกลายเป็นโรงงานที่จะต้องรีดผลผลิตออกมาให้ได้มากที่สุด ดังนั้นจึงมีการใช้สารเคมีกับพื้นที่ทั้งหมดนี้โดยที่ไม่ได้คำนึงถึงผลกระทบที่มีต่อระบบนิเวศ จะเกิดอะไรขึ้นกับดินของเรา สารตกค้างในดิน จะมีผลกระทบอะไรบ้างกับผู้คนในชุมชน ทั้งหมดนี้คือต้นทุนที่ไม่มีใครรวมเอาไปคิด
การที่เราปลูกฝ้าย GMO นั่นคือเป็นการการันตีมาในระดับหนึ่งแล้วว่าเมล็ดพันธุ์นั้นจะมีความสมบูรณ์ ทนทานต่อโรค เมื่อคิดค้นได้แล้วก็ทำการจดสิทธิบัตรเพื่อเป็นเจ้าของเมล็ดพันธุ์ดังกล่าว จากนั้นก็อาศัยการโฆษณาเพื่อให้เกษตรกรสนใจ และเมื่อเกษตรกรจน ๆ สักคนไปซื้อเมล็ดพันธุ์มาปลูกเขาก็จะมีต้นทุนการเพาะปลูกเพิ่มขึ้นรวมถึงเป็นการเดินเข้าไปสู่การผูกขาดเมล็ดพันธุ์ ยิ่งบวกกับการรับซื้อฝ้ายที่ปลูกด้วยเมล็ดพันธุ์ของบริษัทเท่านั้น ก็ยิ่งผูกขาดในทุกมิติ
ผลที่ตามมาก็คือ เกษตรกรตกเข้าสู่วงจรการเป็นหนี้ เมื่อพวกเขาเริ่มซื้อเมล็ดพันธุ์เนื่องจากว่ามันมีราคาแพงขึ้นกว่าเดิมถึง 17,000% ยิ่งนานวันเข้าพวกเขาก็ยิ่งจมลงไปในกองหนี้เพราะว่ามันไม่ได้เพาะปลูกแล้วได้ผลตามที่ได้โฆษณาชวนเชื่อไว้ อย่างเช่นป้องกันแมลงศัตรูพืช ดังนั้นพวกเขาก็ต้องซื้อยาฆ่าแมลง ซื้อยาฆ่าหญ้าเพิ่ม ซึ่งไม่ว่าจะเป็นปุ๋ยเคมีหรือยาฆ่าแมลง ยาปราบศัตรูพืช เหล่านี้ล้วนเป็นสิ่งที่เรียกได้ว่าเป็นสารเสพติดทางระบบนิเวศ ยิ่งเราใช้มันมากเท่าไหร่เราก็ยิ่งต้องการมันมากขึ้นเท่านั้น ในช่วงแรก ๆ ที่ใช้ ผลผลิตจะเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วแต่พอนาน ๆ ไปผลผลิตก็จะลดลงเนื่องจากว่าเดินเริ่มมีการปนเปื้อนมากขึ้น
……
ที่รัฐปัญจาบเป็นพื้นที่เพาะปลูกฝ้ายที่ใหญ่ที่สุดของอินเดีย ที่นี่ก็เป็นพื้นที่ที่มีการใช้ยาฆ่าแมลงมากที่สุดของอินเดียเช่นกัน ผู้คนในหมู่บ้านแถบนี้ต้องดูแลผู้ป่วยนับหลายร้อยคนที่กำลังป่วยเป็นมะเร็ง เด็ก ๆ ราว 70-80 คน บางคนมีความพิการทางกาย บางคนก็มีความผิดปกติทางสติปัญญาและพัฒนาการ บริษัทปุ๋ยและยาฆ่าแมลงต่างก็ปฏิเสธความรับผิดชอบ ทั้ง ๆ ที่อาการของเด็กที่แสดงออกมานั้นชัดเจนว่าเป็นผลเนื่องมาจากการได้รับสารพิษ พ่อแม่ที่นี่ล้วนยากจน พวกเขายอมที่จะให้ลูกพวกเขาตาย รอคอยวันตายของลูก ๆ ไม่มีเงินพาลูกไปรักษา นอกจากนั้นแล้วด้วยภาระหนี้สินที่สะสมก็ต้องถูกยึดที่ดิน ที่นา หลายรายถึงขนาดไปกินยาตายในที่นาของตัวเอง
ที่อินดียในช่วง 16 ปีมานี้ มีเกษตรกรจำนวน 260,000 คน ฆ่าตัวตาย คิดเป็นอัตราการเสียชีวิต 1 คนในทุก ๆ 30 นาที และมันเป็นสถิติการเสียชีวิตด้วยการฆ่าตัวตายที่ใหญ่ที่สุดในประวัติศาสตร์
…….
การโฆษณาชวนเชื่อและค่านิยม
อย่างที่เราพอมองเห็นภาพออกแล้วว่าแฟชั่นมีผลกระทบกับโลกของเรามากเพียงใด มีงานวิจัยมากมายที่ชี้ให้เห็นว่ายังมีผลกระทบอื่นๆ ที่กำลังทวีความรุนแรงขึ้นทุกทีด้วยเช่นกัน
ยิ่งผู้คนให้ความสนใจกับคุณค่าทางวัตถุมากเท่าไหร่ ก็มีแนวโน้มที่พวกเขาะจะให้ความสำคัญกับเงินตรา ภาพลักษณ์และสถานะทางสังคม การได้ครอบครองสิ่งเหล่านี้กลายเป็นเรื่องสำคัญและหากมันไม่เป็นไปดั่งใจแล้ว พวกเขาก็จะมีความสุขน้อยลง มีความทุกข์ ความไม่พึงพอใจ หงุดหงิด กระวนกระวายมากขึ้น มีปัญหาเกี่ยวกับสภาพจิตใจ ซึ่งทั้งหมดนี้มีแนวโน้มเพิ่มสูงขึ้นตามคุณค่าทางวัตถุนิยมที่เพิ่มขึ้นด้วยเช่นกัน มันเป็นการต่อสู้กันกับข้อความมากมายที่เราได้รับจากโฆษณาต่าง ๆ รอบตัวที่สื่อให้เห็นว่าวัตถุนิยมและการดำเนินไปในแนวทางนี้ การได้ครอบครอง ของมันต้องมี การได้เป็นเจ้าของนั้นจะทำให้เรามีความสุข
ดังนั้นเราจึงต้องเข้าใจก่อนว่าการโฆษณาเป็นหมวดหมู่หนึ่งของการชวนเชื่อ
ตู้เสื้อผ้าใบใหญ่ สวย สะอาด minimal เก็บเสื้อผ้าเป็นระเบียบ
เหตุผลที่การโฆษณานั้นได้ผลเป็นเพราะว่านักโฆษณาที่ชาญฉลาดนั้น พยายามผูกการบริโภคสินค้าของพวกเขาเข้ากับข้อความที่ชี้นำว่าความต้องการของคุณจะได้รับการตอบสนองอย่างพึงพอใจจากการบริโภคสิ่งนี้ ต้องการให้เชื่อว่า คุณจะดูดีเมื่อสวมใส่สิ่งนั้นและรู้สึกเหมือนว่าถ้าหากคุณอ้วน คิดว่าตัวเองดูไม่ดี คุณรู้สึกแย่ คุณต้องซื้อมัน นี่ไงยังมีอย่างอื่นที่คุณสามารถซื้อได้! อะไรแบบนี้
ลองคิดถึงโฆษณารถยนต์ คุณจะได้รับการสื่อสารความรู้สึกทำนองว่า ผมทำมันได้ ผมทำสำเร็จ ผมเป็นบุคคลที่มีความสามารถเพราะว่าผมขับรถคันนี้ ยี่ห้อนี้ หรือคิดถึงโฆษณาแชมพู จะมีคนผมสลวยสวยเงางาม ที่เมื่อใคร ๆ เห็นก็จะตกหลุมรัก ชื่นชอบ ชื่นชม นี่คือข้อความพื้นฐานที่ส่งออกไปในแนวทางเดียวกันเพื่อแก้ปัญหาในชีวิตคุณ แน่นอนว่าเราทุกคนต่างก็มีปัญหาในชีวิตตัวเอง ดังนั้นวิธีแก้ปัญหาในชีวิตก็คือการบริโภค
ถ้าหากสังเกตให้ดีจะเห็นว่าราคาเสื้อผ้าถูกลงในช่วงหลายปีมานี้ ขณะเดียวกันมันก็ตามมาด้วยชนชั้นกลางที่หายไป สิ่งที่ผู้คนต้องการอย่างแท้จริงนั้นค่อนข้างแพง อย่างเช่น บ้าน การศึกษา ประกันชีวิต ในทางกลับกันก็มีสิ่งที่พอจะปลอบใจ ชะโลมใจได้บ้างอย่างการที่พวกเขาสามารถซื้อเสื้อเชิร์ตสักตัวสองตัวไว้ไปงานรื่นเริงหรือในโอกาสอะไรก็ได้ ถึงแม้ว่าฉันจะจนมากและแทบไม่มีเงินติดตัวเลย ฉันเสียทุกอย่างที่มันจำเป็นกับชีวิต แต่อย่างน้อยก็ยังพอหาซื้ออะไรให้ชื่นใจได้บ้าง
ทุกวันนี้เราซื้อเสื้อผ้าใหม่กว่า 80,000 ล้านชิ้นในแต่ละปี ซึ่งมากกว่าที่เราเคยซื้อเมื่อ 20 ปีที่แล้วถึง 400%
Ernest Elmo Calkins นักเขียนที่โด่งดังรวมถึงได้รับการยกย่องว่าเป็นบิดาแห่งการโฆษณายุคใหม่ เคยเขียนบทความที่ชื่อว่า “บริโภคนิยม” Consumptionism
โดยในบทความดังกล่าว เขาเขียนว่า มีสินค้าอยู่สองประเภท คือแบบที่เราใช้อย่างเช่นเครื่องซักผ้า รถยนต์ อะไรทำนองนั้น เป็นสิ่งที่เราซื้อมาและใช้งานมันเป็นเวลานาน แล้วก็มีอีกประเภทที่ซื้อมาใช้แล้วก็หมดไป อย่างเช่นหมากฝรั่ง บุหรี่ รวมถึงพวกที่มีวันหมดอายุ เน่าเสียได้
บริโภคนิยมเป็นสิ่งที่เกี่ยวกับการทำให้ผู้คนปฏิบัติต่อสิ่งต่าง ๆ ที่พวกเขาใช้เหมือนกับเป็นสิ่งที่ใช้แล้วหมดไป!
